De liefde kent de tijd te goed
uren sterven als tantes op zondag.
Is het voorjaar? is het winter?
De bomen ontvangen de wind en buigen
Mijn verlangen is moe, mijn adem tandenloos.
Ik ben het lichaamsdelen noemen moe,
zoals wij deden, tintelend van ontdekking.
Ik ben de liefde moe.
Alles gaat nu zwerven, door de wind verjaagd:
mijn handen, haar handen, mijn woorden,
seizoenen... wij nemen de pijn mee,
volgen de snelle liefde en sterven
Ik zal zeker sterven, zwervend,
de liefde zoekend waar hij al eerder was,
tandenloos en moe.
Tired of Love
Love knows well that time of the day
And the hours die like aunts on a Sunday.
It is spring? Is it winter?
The trees, touched by the wind, folding.
My desire is tired, my breath toothless
I can no longer name parts of the body
As we had done, twinkling from the discovery
From love, I am tired.
Everything begins to wander, driven out through the wind:
My hands, her hands, my words
The seasons, the pain we take along,
We string along the little loves and die
I shall certainly die, wandering,
Looking for love where it was found before,
Toothless and tired.
No comments:
Post a Comment